4.filmy o kobietach

Lady M. (Lady Macbeth/ Wielka Brytania/ 2016)

          Angielska prowincja,rok 1865. Katherine zostaje wydana za mąż za Aleksandra, który jednak nie jest zainteresowany ani małżeństwem ani domem rodzinnym, w którym mieszkają razem z jego ojcem. Gdy obaj panowie wyjeżdżają, młoda kobieta zostaje sama wraz ze służbą którą ma zarządzać. Po niedługim czasie wdaje sie w romans z jednym ze służących...jej znudzenie przeradza sie w zainteresowanie, zainteresowanie w miłość,a miłość w obsesję, która prowadzi wprost do morderstwa.
          Historia Lady Makbet jest znana wielu czytelnikom a z pewnością wszystkim wielbicielom

Źródło: imdb

Szekspira. W produkcji Williama Oldroyda otrzymujemy luźną interpretację tej opowieści, powstałej na podstawie powieści Nikołaja Leskowa "Powiatowa lady Makbet" z 1864 roku.

          Obraz Oldroyda prowadzi nas po skromnych salonach niewielkiej posiadłości oraz rozległych i pięknych lasach oraz bagnach, gdzie od czasu do czasu wymyka sie Katherine. Młoda kobieta z początku wydaje sie być bardzo spokojna wręcz introwertyczna. Samotnie siedzi w salonie, samotnie też udaje sie na przechadzki i jedynie podczas posiłków oraz w nocy, ktoś zawsze jej towarzyszy do czasu, aż zostanie sama w domu, nie licząc oczywiście służby. Służba zresztą też nie jest jej zbyt przychylna, a ona sama nie stara sie spoufalać z nikim niższego pochodzenia. Aż do dnia, gdy do jej pokoju zapuka pachołek Sebastian. Ich romans zaczyna sie z nadmiaru wolnego czasu oraz nudy. Jednak dla Katherine, którą ktoś pierwszy raz w życiu ktoś sie zainteresował,ten związek staje sie czymś więcej. Z cichej i bezkonfliktowej dziewczyny zmienia sie na oczach widza w pewną siebie, nieco wyuzdaną wręcz zbuntowaną. Staje sie osobą, która nie cofnie sie przed niczym tylko po to by osiągnąć to co chce,a interesuje ją jedynie związek z Sebastianem. Nie kieruje sie przy tym logiką, inteligencją czy sprytem ale daje sie kierować przez pierwotne instynkty co nie wróży niczego dobrego. Tragiczne zakończenie zaprowadzi ją w miejsce z którego zaczęła pustego pokoju, gdzie w samotności będzie siedziała na szezlongu. Polecam!

Głusza (Into the Forest/ Kanada/ 2015)

          Ojciec wraz z dwiema córkami jedzie do wygodnego i ekstrawaganckiego domku w lesie

Źródło: imdb

gdzieś w Kalifornii. Pewnego wieczoru dochodzi do awarii w elektrowniach w całych Stanach Zjednoczonych i nagle wszyscy zostają pozbawieni prądu oraz dostępu do sieci (komórkowej i internetowej). 

          "Głusza" to bardzo interesująca opowieść z tych o końcu świata,a na pewno w kontekście świata, który znamy i który z reguły w filmach gatunku pokazuje panikę, walkę lub podróż przez cały kraj w poszukiwaniu bądź drugiej osoby, bądź źródła/ przyczyny upadku świata oraz który z reguły pokazuje bój jaki musi stoczyć świat (tego który został) czyli główny bohater ze źródłem/ przyczyną, ewentualnie przedstawia jak przetrwanie może doprowadzić do odrodzenia sie cywilizacji, rasy ludzkiej...

          W filmie Patrici Rozem odnajdujemy elementy czystego gatunku sci-fi, połączonego z dramatem osobistym oraz klasycznym thrillerem. Dwie młode kobiety pozostają same w lesie, bez stałego źródła prądu oraz wsparcia/opieki ze strony mężczyzny. Zakrawa to na horror, ale poza utrzymującym sie stale napięciem, nie ma tutaj charakterystycznych elementów grozy...no może poza jednym epizodem, który jest raczej tragicznym skutkiem apokalipsy oraz nieostrożności ze strony kobiety. Z początku wydaje sie że nie dadzą sobie rady i że powinny wyruszyć na poszukiwanie większych skupisk ludzkich, jednak nic nie wskazuje by to miało nastąpić. Zamiast tego uczą sie one znajdować pożywnie w lesie i je przetwarzać. Dzięki temu mogłyby stać sie samowystarczalne, gdyby nie fakt, że dom w którym sie schroniły już przed przerwą w dostawie prądu wymagał remontu.

          "Głusza" w dosyć ciekawy i wnikliwy psychologicznie sposób przybliża nam działania i zachowania dwóch kobiet o zupełnie odmiennych osobowościach, podobnych wspomnieniach i całkowicie różnych emocjach, które mogą sie pojawić w obliczu zagrożenia, a które są potrzebne by przetrwać lub zginąć. Postacie dwóch kobiet są odgrywane przez zupełnie różne pod każdym względem aktorki, które co może wydawać sie dziwne są w tym samym wieku,ale których doświadczenia filmowe są zdecydowanie odmienne przez co dostarczają widzowi całkowicie innych wrażeń. Ellen Page kojarzy sie Nam z dziewczyną z sąsiedztwa, chłopczycą, która tutaj dostaje rolę Nell- inteligentnej przyszłej studentki, mola książkowego, który nieoczekiwanie sie zakochuje. Z kolei Evan Rachel Wood to z jednej strony delikatna kobietka,a z drugiej seksowna piękność, tutaj w roli subtelnej tancerki, która pod wpływem kontuzji i upływu czasu staje sie zdeterminowana by utrzymać pozycję doskonałej w tym co robi. Te dwie zupełnie różne kobiety zostają zdane tylko na siebie i przyrodę, którą starają sie zrozumieć i okiełznać. Warto obejrzeć. Polecam!

Źródło: Vanity Fair

Prywatna wojna (A Private War/ Wielka Brytania/ USA/ 2018)

          Jak mawiał Albert Einstein "Dopóki na świecie będzie istniał człowiek, będą też wojny." a dopóki będą trwały wojny, zawsze znajdą sie osoby, które będą chciały pokazać i przedstawić światu historie ludzi, które w tych wojnach najbardziej ucierpieli czyli cywile. 

          "Prywatna wojna" to produkcja, która ma przybliżyć widzom życie (a przynajmniej jego fragment) i śmierć amerykańskiej dziennikarki i korespondentki wojennej Marie Colvin, pracującej dla The Sunday Times. Marie była korespondentką przez 26.lat, aż do swojej śmierci w 2012 roku. Specjalizowała sie w konfliktach na Bliskim Wschodzie, ale nie tylko. Była świadkiem wydarzeń między innymi na Sri Lance (gdzie straciła oko), w Kosowie i Czeczeni, Timorze Wschodnim. Film pokazuje jedynie kilka z jej licznych wyjazdów między innymi do Iranu czy jej udział i relacje z Arabskiej Wiosny oraz śmierć w Syrii. 

          "Prywatna wojna" ma także przybliżyć widzowi zmagania Marie Colvin w świecie pokoju,

Źródło: imdb

kiedy wraca do domu i niczym żołnierz nie może normalnie (bez alkoholu i papierosów) zasnąć czy funkcjonować tak jak jej znajomi i przyjaciele z dnia na dzień. Produkcja przedstawia prywatną wojnę Marie z PTSD czyli zespołem stresu pourazowego. 

          Oglądając "Prywatną wojnę" ma sie wrażenie, że Marie kierowało nie tylko poczucie misji, by pokazać światu cierpienia cywili w czasie konfliktów zbrojnych, ale także obłęd w jaki popadała, kiedy nie mogła sobie poradzić ze wspomnieniami z frontów oraz obsesja kolejnych wyjazdów (czy była uzależniona od adrenaliny?), dzięki którym nie musiała zbyt długo spędzać czasu w domu i myśleć o tym co było i co widziała.  

          Film pokazuje Nam główną bohaterkę w krótszych lub dłuższych epizodach, przez co możemy mieć wrażenie chaosu czy braku chronologii. To jednak nie przeszkadza wręcz zachęca by bliżej przyjrzeć sie tej niezwykle ciekawej postaci i jej niezwykłemu życiu. 

Można zacząć od artykułów takich jak: https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53662,11315663,Marie_Colvin__Zawod__reporterka.html?disableRedirects=true

czy https://mariecolvin.org/articles/ i oczywiście od obejrzenia filmu do czego zachęcam!

Źródło: BBC News

Łaknienie (Swallow/ Francja/ USA/ 2019)

Źródło: imdb

          Młoda kobieta o imieniu Hunter ma wszystko czego mogła by chcieć dziewczyna znikąd. Przystojny mąż, piękny dom z ogrodem i basenem, fantastyczne ubrania, przestronna kuchnia, cisza i spokój. Wydaje sie jednak że to wszystko to tylko złudzenie,iluzja bo Hunter w towarzystwie jest niezauważana jakby nieistotna, dodatek do inteligentnego, dobrze zapowiadającego sie biznesmena oraz jego bogatej rodziny. Kiedy więc okazuje sie, że kobieta zachodzi w ciążę, po krótkim okresie zachwytu, dochodzi do incydentu, który na zawsze zmieni opinię otoczenia o Hunter,a może właściwie nie zmieni a ujawni...  

                Autoagresja może przybierać różne formy: bezpośrednią, pośrednią, werbalną i niewerbalną. Może mieć też różne przyczyny. Film "Łaknienie" pokazuje jak zupełnie nieświadomie i nagle u młodej kobiety w ciąży pojawia sie zachowanie autoagresywne w postaci połykania różnych przedmiotów. Dla widza, podobnie jak i dla bohaterki wszystko zaczyna sie nagle i wiąże sie z zaspokajaniem podstawowych potrzeb psychicznych. Choć nie jest w żaden sposób zasygnalizowane wcześniej w dialogach ewidentnie widać, że kobiecie połykanie przedmiotów sprawia ulgę i radość, odpręża ją i jednocześnie fascynuje. Z czasem ta potrzeba wzrasta i powoduje okaleczenie układu pokarmowego i gdyby nie badania prenatalne w ciąży otoczenie mogłoby nigdy sie nie dowiedzieć o tajemnicy Hunter, jako że należy ona do kobiet raczej małomównych i skrytych. Kiedy jednak już znają prawdę targają nimi różne emocje od gniewu i agresji słownej, poprzez próby zrozumienia i pomocy aż po chęć kontrolowania kobiety i jej nawyku. To ostatnie doprowadzi do wycofania sie Hunter i ucieczki oraz chęci poznania przyczyny zachowań autodestrukcyjnych. 

          Biorąc pod uwagę schorzenie przedstawione w "Łaknieniu" scenografia obrazu oraz kostiumy głównej postaci tworzą pewnego rodzaju kontrast do tego co może sie dziać z psychiką. Kobieta przebywa głównie w domu i tam jest pokazywana. Jej otoczenie jest bardzo schludne wręcz pedantyczne. Jej ubrania to miks stylu retro i nowoczesnego zawsze w kolorze monochromatycznym. Tymczasem w jej myślach i wspomnieniach może panować chaos i niepewność, wydarzenia z przeszłości, które teoretycznie zostały przemyślane wracają ze zdwojoną siłą domagając sie od organizmu nowych i niebezpiecznych bodźców. Jej twarz i zachowanie sprawia wrażenie zdrowia, ale to nie oznacza, że jest zdrowa. Możliwe, że gdyby nie była w ciąży, nikt by sie tym nie zainteresował, nikt by nie interweniował.

          "Łaknienie" to przede wszystkim świetna rola Haley Bennett. Młoda aktorka zagrała głównie mimiką oraz oczami, które tylko wydają sie być spokojne, podobnie jak twarz kobiety. Role drugoplanowe do zapamiętania to Elizabeth Marvel jako teściowa głównej bohaterki oraz ewentualnie postać męża czyli Austin Stowell jako Richie. Pozostałe osoby to tło albo mebel równie nieistotny i łatwy do przesuwania.

          Film wart obejrzenia, nie tylko jako studium przypadku choroby ale i pewnego rodzaju patologii w związku a nawet w związkach między ludźmi. Polecam!!!